CONTACT | FACEBOOK | RADIO | ZOEKEN

KAZ HAWKINS – UNTIL WE MEET AGAIN

Artiest info

We zullen de EBC 2017 in Horsens (DK) -de Britten waren het toen nog lang niet eens over de Brexit- nooit vergeten. In de finale won toen erg overtuigend de KAZ HAWKINS Band. Gezien Kaz’ podium présence -haar schoenen in de kleur van de Union Jack zal ik nooit vergeten- was ze méér, dan enkel een excentrieke Ierse zangeres, die er het VK op de Europese Blues Challenge vertegenwoordigde. Ze won toen overtuigend van onze eigenste BluesBones, die toen -met wat voor een klasse!- de blues-honneurs voor België waarnamen…

De Noord-Ierse Karen McIntyre (geboren in 1973) kreeg als pseudoniem de voornaam Kaz en als zangeres de alias KAZ HAWKINS. Ze groeide op in Belfast, zong graag in de kerk en werd thuis beïnvloed door haar zingende grootmoeder. In haar jeugd deed ze auditie voor de tv-show “Opportunity Knocks”, waar ze de raad kreeg om naar Etta James te luisteren. Ze werd als kind misbruikt door een familielid. Dat geheim droeg ze mee tot na een poging tot zelfmoord decennia later. Haar snijwonden a.g.v. automutilatie (zelfverminking) liet ze bedekken met tatoeages. Kaz verhuisde naar Spanje (woont ondertussen in Frankrijk) en begon met dj'en en zingen in clubs, maar raakte verslaafd aan cocaïne. Daarnaast leed ze aan huiselijk geweld, die eindigde nadat de politie was gebeld toen ze naar huis terugkeerde. Hierna herwon ze de voogdij over haar kinderen en begon ze liedjes te vormen uit de gedichten, die ze in haar dagboeken had geschreven. Ze pakte in 2011 een akoestische gitaar op en gebruikt deze nu in haar shows om het bewustzijn van de geestelijke gezondheid te bevorderen.

Kaz Hawkins zong 20 jaar in coverbands om een inkomen te verdienen en haar familie te onderhouden, voordat ze als louterende oefening begon met songwriting. Ze werd benaderd om op Britain's Got Talent te verschijnen, maar trok zich tijdens de auditie terug uit de show. Kaz bracht ondertussen 5 studioalbums uit (de 2 ep’s zijn niet langer beschikbaar), 1 livealbum (alleen digitaal) en 2 verzamelalbums (1 exclusief op vinyl).

In 2017 begon ze met het presenteren van een blues-show op BBC Radio Ulster, "Kaz Hawkins Got The Blues" geproducet door Ralph McLean. Ze is ook ambassadeur en erelid van de UK Blues Federation. Van 2017 tot 2019 was ze ambassadeur van Aware NI, waarvoor ze een lied schreef en een deel van de opbrengst doneerde, genaamd "Don't Slip Away" om zo Youth Suicide in Noord-Ierland te helpen. Kaz’ 2020-soloalbum ‘Memories Of’ was een prachtige hommage aan Etta James en “een viering van tijdloze klassiekers”. Het werd in de Superfly Studio’s in Nottinghamshire opgenomen met co-producer/drummer Wayne Procter, bassist Alex Philips, BluesBones’ gitarist Stef Paglia, toetsenist Sam York en een blazerssectie. Het album kreeg -we hebben er even op moeten wachten- een opvolger, ‘UNTIL WE MEET AGAIN’ (2023).

Momenteel, zo schreef ik al, woont Kaz Hawkins in Frankrijk en tekende ze er bij het Dixiefrog Label. Voor haar nieuwe album werkte ze opnieuw samen met onze topgitarist Stef Paglia en haar Franse band. ‘Until We Meet Again’ is een erg sfeervol en gevarieerd album dat over de schouder heen kijkt naar het verleden. Het opent met “Pray To”, een gospel die hedendaags en heel levendig klinkt. “Get Up and Go” is daarna een gil, een oproep om van het leven én van de muziek te genieten. Stef’s gitaar trekt hier, vooral naar het einde toe, opnieuw met de nodige solo’s de aandacht. Na de frêle ballade “The River that Sings”,is “Hold On for Home” door de inbreng van het blazers duo Benoît Gaudiche (trompet) & Guillaume Sené (sax) warm en jazzy.

Met “Lonely Boy”, een nummer over het vinden van de liefde, verraadt Kaz haar Ierse roots en in de swingende titeltrack zit veel Motown soul. Op de dwingende groove van bassist Julien Boisseau en drummer Amaury Blanchard zingt Kaz met behulp van de blazers “Don’t Make Mama Cry” naar een hoogtepunt. “Standing Tall” is een prachtige ballade met een sublieme tekst over het in je zelf blijven geloven. De Hammond solo van Cédric Le Goff is hier top. Ook op “I Gotta Be Me”, over kiezen voor jezelf na nog een keer je masker te hebben opgezet, is Kaz in haar allerbeste doen. Na het uptempo “Get the Jack from the Bottle”, de reguliere afsluiter, is er nog “One More Fight”. We krijgen er niet alleen er een bonus ballade bovenop, maar ook een Kaz die je met de kracht van een song inpakt terwijl ze haar gevoelens flatteert. Wij kijken ondertussen uit naar zaterdag 25 mei, naar DUVEL BLUES 2024 in PUURS!

“On 'UNTIL WE MEET AGAIN’, KAZ HAWKINS shows that she still belongs to the top…”

Eric Schuurmans

10 CD's te winnen!

Wil je daar kans op maken, dan mail je ons gewoon even:
je naam, je adres en de vermelding: KAZ HAWKINS
Binnen een aantal weken wordt uit alle inzendingen de gelukkigen getrokken.
Wij hopen dat u massaal Rootstime - hier - zult mailen
De winnaars worden per mail verwittigd.

‘UNTIL WE MEET AGAIN’: tracklist: 01. Pray To - 02. Get Up And Go - 03. The River That Sings - 04. Hold On For Home - 05. Lonely Boy - 06. Until We Meet Again - 07. Don’t Make Mama Cry - 08. Standing Tall - 09. I Gotta Be Me - 10 .Get The Jack From The Bottle - 11 .One More Fight (Bonus Track) | Composed by: xx, w/ or as [noted] | Credits: Kaz Hawkins: lead + bvs, a guitar, bodhrán drum (5,7) / Bvs: Cédric Le Goff, Stef Paglia, Julien Boisseau + Amaury Blanchard & Aurelie Roquet (1) / Drums: Amaury Blanchard / Percussion, hand pan: Amaury Blanchard (7) / Congas: Amaury Blanchard (1) / Bass: Julien Boisseau / Piano/Rhodes/Hammond: Cédric Le Goff / Lead, a + e rhythm & a guitar: Stef Paglia / Trumpet: Benoît Gaudiche / Sax tenor: Guillaume Sené (4,7) / Sax baryton: Guillaume Sené (4) / Strings: Anne Andlauer, Hélène Brissieux, Claire Le Gall, Stéphane Charles (8,9)